Judith Visser bij eigen leesclub
Beide schrijvers sluiten aan bij een leesclub over hun eigen boek. Auke Hulst bij Slaap zacht Johnny Idaho en Judith Visser bij Zondagskind.
Waar in de rest van Nederland een daling te zien is in het lezen van boeken, zien we dat de leesclubs op onze school steeds beter bezocht worden. Sinds de introductie van onze eerste leesclub in 2016, is deze enorm gegroeid. We zien enthousiaste leerlingen die een boek mogen lezen, dat ze zelf kiezen. Inmiddels kan en mag iedereen uit de bovenbouw deelnemen aan de leesclubs. Verschillende boeken met diverse thema’s en uiteenlopende niveaus worden aangeboden en leerlingen mogen zelf inschrijven. Op de geplande datum verwachten we dat leerlingen het boek gelezen hebben en dan bespreken we het boek met een glaasje ranja en een koekje.
Vrij uniek in Nederland vertelden de schrijvers gisteren. Ze komen meestal op scholen waar leerlingen hun boeken echt niet gelezen hebben, waar docenten het opgegeven hebben en blij zijn dat leerlingen een samenvatting lezen.
Leerlingen hadden ook vragen voorbereid voor de schrijver. Vooral bij Judith Visser waren de leerlingen erg benieuwd naar wat nu echt gebeurd was in het boek en wat niet. In het boek Zondagskind beschrijft Judith namelijk haar eigen jeugd, de jeugd van een meisje met Asperger. Dat was niet altijd makkelijk. Ze kwam er pas 6 jaar geleden achter dat ze autisme had en niet een heel vreemd kind was.
Juist voor deze leerlingen, die middenin een onzekere fase in hun leven zitten, had Judith mooie wijze lessen. Lezen is namelijk ook je belevingswereld vergroten, kennis opdoen over de wereld. Judith Visser: ‘Besteed geen aandacht aan wat je niet kan, maar aan wat je wel kan.’ Ze vertelde dat ze extreem onhandig is, geen behoefte heeft aan sociale contacten, maar dat ze een heel leuk leven heeft. Schrijven is haar leven en haar hondenroedel.
Ze neemt dan ook altijd een van haar honden mee als ze op reis gaat. Dit keer kwam Fontana mee, een wolfhond die voor haar haar filter is. Fontana vindt alle drukte op scholen niet erg.
Ze vertelde nooit tevreden te zijn met een boek, schrijven is herschrijven. Ze begint met het schrijven met de hand in schriftjes, dat typt ze over en dan herschrijft ze het geheel zeker 12 tot 13 keer.
En dan aan het eind van de leesclub mochten leerlingen hun eigen boek laten signeren. Voor veel leerlingen de eerste keer dat een auteur iets in een boek zet. Trots liepen ze naar buiten, nadat ze ook nog even met Fontana op de foto mochten. Trots zijn we ook, docenten Nederlands, dat we zoveel enthousiaste leerlingen op school mogen lesgeven.
